تنهـایی
بنـد بنـد ِ انگشتـان ِ بی‌اعتبــار ِ مـن بــود
کـه در سکـوت ِ مکـرر ِ این صفحـه
حقیقتــ ِ یکـ بُـغض ِ تـا همیشـه را
قهقهـه می‌زد ...
و ما ؛
همان هرگــــــز ِ تـا هــمـیـشـــه‌گانیــــــــــــــم ...
با تـو مـَـرا
نه بیمـی از رخـوتــِــ هولناکــِـ عصری تابِستـانی‌ستـــ
نه هراسی از آن دم ِ صبح
که رعشه بر انــدام ِ لاغر ِ پنجــره می‌اندازَد بـاد
به تـاراج ِ تک‌بـرگ ِ گلـدان ِ آن‌سوی ِ شیشه ...
مـَـرا
هــَـر‌آینه
بیـم ِ آن دم استــ
که شبـی
ناگــاه
نقطه‌ای شـَـوَمــــ
بی‌حجــمـــ
بـَـر خطی‌ترین سفــر ِ زمـانی که نیستی‌اش ...