و ما ؛
همان هرگــــــز ِ تـا هــمـیـشـــه‌گانیــــــــــــــم ...
با تـو مـَـرا
نه بیمـی از رخـوتــِــ هولناکــِـ عصری تابِستـانی‌ستـــ
نه هراسی از آن دم ِ صبح
که رعشه بر انــدام ِ لاغر ِ پنجــره می‌اندازَد بـاد
به تـاراج ِ تک‌بـرگ ِ گلـدان ِ آن‌سوی ِ شیشه ...
مـَـرا
هــَـر‌آینه
بیـم ِ آن دم استــ
که شبـی
ناگــاه
نقطه‌ای شـَـوَمــــ
بی‌حجــمـــ
بـَـر خطی‌ترین سفــر ِ زمـانی که نیستی‌اش ...
از راهـی نه‌چنــدان دور بـرسـمــ
از همیــن چنـد خیـابان و ُ میـدان آن‌طـرف‌تــر
کلــید که می‌انـدازمــ ؛
بـوی ِ مـوزائیـک‌هـای ِ نم‌دار مشام‌امــ را پـُـر کـند
قـدم‌هـامــ هـِـی کـُندتـر شـونـد برای ِ دور شـُدن از منـظـره‌ی ِ خیس ِ حیـاط ِ کـوچک‌مـان
بـه هـال که می‌رســمــ ؛
لبـخـندی را که ایـن روزهـا هیـچ نـدارمــ
پهـن کنـمـ تـوی ِ نگـاه ِ خسته‌ی ِ مـادرمــ
بـرَوَمــ سمتـ ِ اتـاقی که نـدارمــ
شمعـدانی‌امــ را بگـذارمـ بیـرون ِ پنجـره‌ی ِ کیپــ شده‌امـ
صفحـه‌امــ را بی گشتـنی طـولانی پیـدا کنـمـ
گـرامـافـون ِ نداشتـه‌امــ آرامــ زمـزمـه کـند ...
دراز شـوَمــ روی ِ تختـ
خیـره بمانـمــ به شـمع ِ نیـم‌سـوز ِ خـامـوش مـانـده و ُ بـَعـد پنجـره‌ی ِ بـاز ...
صِدای‌اش را خـوبـ می‌شـناسـَـمــ ...
بـاد آرامــ آرامــ بیـایَـد ...
مـن تـُند تـُند تمـام شـوَمـ ...
وقتی گذشتن یک تصویر نه‌چندان واضح از مقابل چشمانمان می‌تواند حافظه‌مان را به دورترین جغرافیای ممکن در هستی ذهنمان پرت کند؛ یعنی میان لایه لایه‌های روان از هم گسیخته‌مان، رابطه‌ای هست هنوز!
..............
بیماری نادری‌ست
این که نگاهت
به هر چه بیفتد
دلت برای کسی تنگ شود
" رضا جمالی حاجیانی "